SCHRIJVER

SCHRIJVER en VERHALEN VERTELLER

Verhalen zitten in een klein hoekje. Iedereen vertelt elkaar de hele dag verhalen. We kleuren de werkelijkheid dan graag een beetje in met grote en kleine leugens. Al jong was ik zo'n verhalen verteller, altijd de werkelijkheid iets mooier maken, verhalen schrijven, toneelstukjes spelen. Dat soort dingen. Mijn fantasie was zo sterk dat ik mijn verhalen soms bijna zelf ging geloven! Schrijven was, is en blijft mijn grote passie. Ik voel ook een grote urgentie om de verhalen van onze generatie te vertellen, juist nu de wereld zo dynamisch is en snel verandert. Het vertelmedium wordt door het verhaal ‘gekozen’; toneel, film, proza, poëzie of games, het kan allemaal. Lees hier meer over de biografie van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

LUISTEREN en OBSERVEREN

Goed luisteren en heel geduldig observeren, dat zijn misschien wel mijn grootste talenten. Het raffinement van onze sociale communicatie zit vaak in de kleine dingen: Dat ene woordje, de intonatie, een gebaartje of gezichtsuitdrukking. En voor de sfeer van een verhaal zijn de bijzonderheden van de omgeving zo belangrijk! Zegt het personage: ‘Ik hou van je,’ tussen twee happen hamburger door, of tussen twee slokken rode wijn – bijvoorbeeld. In mijn teksten gebruik ik die details om mijn verhalen zo beeldend mogelijk te vertellen. Het gekke is: Hoe specifieker ik word in mijn teksten, des te herkenbaarder het verhaal is voor een groot (lezers)publiek. Lees hier meer over de stijl van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

TIJDGEEST en WERELDBEELD

Er wordt vaak gezegd dat de wereld tegenwoordig zo oppervlakkig en vluchtig is. Maar dat hoeft niet, volgens mij. Ik neem graag de tijd, creëer rust en bekijk de wereld met een poëtische blik. Niet door een roze bril, hoor. Maar ik vind dat een kunstenaar of schrijver niet bang moet zijn om verbindingen aan te gaan, een standpunt moet innemen, geëngageerd naar de wereld kan kijken. En dan toch kritisch blijven over je eigen waarheid, dat is de kunst. Juist mijn talent om te luisteren en te observeren helpt me enorm om dit soort idealisme te verstoppen in hele menselijke verhalen. Lees hier meer over het manifest van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

KORTE VERHALEN IN DE SERIE: Bijzonder Alledaags

Lekker als tussendoortje! Columns, of 'cursiefjes', met anekdotes uit het dagelijks leven. Korte verhalen met een leeslengte van 1 tot 2 minuten. Lees hier meer korte verhalen van Jorrit Thijn
Lees hier het nieuwste verhaal:
Posted by: In: Bijzonder Alledaags 16 May 2011 Reactie: 0

SmurfenijsDe T-splitsing aan het begin van Soest is gezegend met een kleine uitspanning voor de vermoeide fietser op de Utrechtse Heuvelrug. Een snackbar en een ijssalon met Italiaans schepijs, meer stelt het niet voor en het is genoeg. Met kilometers in de benen, het zweet op de rug en de zon op je gezicht smaakt het ijs het best.

 

Op het bankje voor de ijssalon zit een jong gezin; vader, moeder en een zoontje van ongeveer vijf. Het aantal bolletjes op een Italiaans ijshoorntje is meestal tegengesteld aan de leeftijd van de liefhebber; hoe kleiner het ventje, des te groter zijn coup ijs. Dit zoontje van een turf hoog heeft drie bolletjes blauw smurfenijs in zijn knuistjes.

 

De modelouders van het ventje flankeren trots hun telg, beide zelf met een bescheiden ijsje. De slanke vader heeft nog een zweem van het jeugdige energiek dat slijt met de jaren van zorg voor het gezin. Zijn baardje getrimd en kortgeschoren, nog geen gemakzucht bierbuik en wel een overhemd met trendy hoge kraag.

 

De jonge moeder streelt haar zoontje over zijn rug – een kleine aanmoediging voor de jongen om zijn ijsje te verorberen. Ze is warm gekleed voor de hitte van vandaag: Een strakke witte broek, een groen turquoise zomerjurk en een spierwitte hoofddoek met franje. Helemaal ton-sur-ton, dat wel. Helemaal het ideale fleurige gezin uit een reclame van de H&M in technicolor.

 

Een kleverige stalactiet van gesmolten smurfenijs druppelt gestaag onder het ijshoorntje van het jongetje. De kleine man heeft alle aandacht voor de bovenkant van zijn lekkend ijsje, onverschillig – zelfs onwetend – van de blauwe knoeiboel op zijn shirt.

 

Met een punt van haar maagdelijk witte hoofddoek veegt de jonge moeder in een routineuze beweging de blauwe mond van haar zoon af. Ademloos kijk ik toe – de hoofddoek benadrukt de sensuele aantrekkingskracht van haar ogen. Ze heeft prachtige ogen, tot onze blikken kruisen. Een waas van trots glijdt uitdagend over haar gelaat. Met nadruk schikt ze haar nu blauw bevlekte hoofddoek terug om haar gezicht.

 

In een seconde valt de sluier van de stigmatiserende islamdiscussie over dit jonge gezin, dat samen met hun zoontje een ijsje eet.