Even verderop schoven twee vrouwen aan een tafeltje. Niet erg uitgesproken types: eind dertig, begin veertig. De één was licht gezet, niet dik, maar een beetje mollig, een beetje “moederdik”. De ander was iets jonger, een slanke den met blonde lange haren. Precies de haarkleur voor een pornoactrice, of voor een soepele carrière in een mannenwereld. Ze bestelden glazen water, alleen water. Typisch…

‘Vervelend joh…,’ zei Moederdik tegen Carrièreblond. Carrièreblond knikte bevestigend, maar deed geen poging om er verbaal op in te gaan. ‘…beter om even hier heen te gaan, toch…?’ ging Moederdik verder, ‘…je hoeft niet meteen terug hoor. Je moet het echt zo vertellen zoals je je er zelf prettig bij voelt…’

Carrièreblond zweeg nog steeds, maar zakte wel dieper in het rotan stoeltje weg.
‘Neem gewoon je tijd. Blijf anders morgen een dagje thuis,’ ging Moederdik door. ‘Het ligt echt niet aan jou, dat weet je hè. Toch? Dat weet je hè?’, drong ze aan. Ze bleef net zo lang indringend naar Carrièreblond kijken tot zij zacht, “ja ja” knikte.
‘…ik had het graag afgemaakt,’ was het eerste wat Carrièreblond zei.

Er was iets gruwelijk mis gegaan. Er was iets volledig kapot gegaan. Automatisch begon ik de lacunes in dit mini drama aan het tafeltje naast me in te vullen: Carrièreblond had het op haar werk verkloot en Moederdik deed net te veel haar best met zeggen dat het haar schuld niet was, waardoor ik juist dacht dat ze de executeur van haar carrière was.

‘Je werkt ergens naartoe en dat kan je dan niet afmaken,’ knikte Moederdik vals vriendinnelijk. ‘Je zag het ook niet echt aankomen, natuurlijk,’ ging ze verder.
‘Nou, ik zag het wel aankomen!’ verdedigde Carrièreblond haar inschattingsvermogen, ‘maar dan is het toch nog onverwacht,’ weersprak ze zichzelf direct daarna.
‘Het moet natuurlijk nog even landen,’ probeerde Moederdik nog een keer, maar beide vrouwen zaten definitief op een ander spoor.

‘Vervelend joh, wat er is gebeurd…’

Ik had haar niet aan zien komen, een derde vrouw – midden veertig – stond bij het tafeltje van de twee vrouwen. Ze had een helm van kunstmatige krullen op haar hoofd en de lijnen van verbetenheid in haar gezicht. Pijpenkrul ging aan hetzelfde tafeltje bij de twee vrouwen zitten en bestelde ook een glas water: ‘Je bent er natuurlijk boos over, maar dat is heel logisch.’

Beide andere vrouwen zwegen nu, Pijpenkrul was de baas. Een korte stilte viel. Een telefoon ging over. Pijpenkrul haalde een iPhone uit haar tas en checkte of het een belangrijke oproep betrof. Carrièreblond keek naar de handeling van Pijpenkrul, schudde haar hoofd en keek weg van de tafel. Het had ook iets onverschilligs; dit gesprek onderbreken, een pijnlijke stilte laten vallen en daarna op je telefoon kijken.

Niet gehinderd door enig besef van haar manieren, ging Pijpenkrul verder: ‘Ik wil straks met de redactie een borrel doen, als er één moment is om een momentje te pakken, en meteen voor de hele groep, dan…’ Pijpenkrul bracht de mededeling snel en zakelijk. Het was duidelijk dat ze dit aanbod al had voorgekookt. Het paste prachtig in haar plan om deze zaak snel en zonder bloedvergieten af te handelen. Daarom zaten ze nu ook aan een tafeltje bij het koffiehuis om de hoek, en niet op kantoor.

De reactie van Carrièreblond was instinctief en direct: ‘Nee, heel lief, maar ik wil liever zelf even de tijd nemen… Ik kies zelf wel een moment.’
‘Oké. Wil je dat we nog even blijven zitten of…’ De lichaamstaal van Pijpenkrul was duidelijk: Zij was klaar. Haar aanbod werd afgeslagen. Meer tijd aan Carrièreblond besteden was als investeren in koffie terwijl je water drinkt.

De drie vrouwen stonden op en liepen gezamenlijk weg. Carrièreblond iets achter Moederdik en Pijpenkrul.