‘Ja! Zo’n baard, die moeten we natuurlijk hebben!’

Met die woorden werd ik gemakkelijk overtuigd door de regisseur voor deelname – en het afstaan van al mijn beeldrechten – aan een promo filmpje voor het Wereldkampioenschap voetbal. Ik hoefde alleen even op de brug van de Lekkeresluis over de Prinsengracht, op de hoek met de Brouwersgracht, te gaan staan en luid te juichen. Het was koningsdag in Amsterdam, dus de beide zijden van de Prinsengracht op de achtergrond van het camerabeeld zouden vrolijk oranje kleuren. Dit leek me een rol die ik wel kon spelen: ‘Juichende man met rode baard’. Terwijl ik mijn positie innam op de brug droomde ik al van mijn doorbraak en andere filmrollen, met meer diepgang.

Een hipster – met zelf  een formidabele blonde baard – grijnsde me toe en stak zijn duim omhoog. Mijn gezichtsgewas stak nog bescheiden en adolescent af bij zijn modieus getrimde kinhaar.

Vijf maanden lang had ik geen scheerapparaat aangeraakt om deze baard te kweken. Voordat een beetje gezichtsbeharing een baard is, wordt de pluizige aanwas maanden lang geliefkoosd en gekoesterd. Een baarddrager vergroeid met zijn baard. Afscheren wordt dan als het amputeren van een lichaamsdeel. De baard an sich schijnt op zijn retour te zijn, maar mijn baard heeft inmiddels filmische proporties en is felrood. Mijn baard was een nieuw lichaamsdeel en vandaag, op Koningsdag, werden wij eindelijk gezien.

De belichter hield zijn lichtsterktemeter voor mijn gezicht en knikte goedkeurend.

Een onafzienbare stoet oranje feestvierders trok ondertussen aan mij voorbij. Opeens stond er een jonge kerel voor mijn neus. Hij strekte zijn arm uit en kriebelde ongevraagd in mijn baardharen: ‘Wauw! Ik dacht dat ik een baard had, maar jij bent baas bovenbaas,’ zei de jongen. Iedereen vindt iets van een baard. En belangrijk: Iedereen vindt ook dat die mening even gedeeld moet worden met de baardmans in kwestie. Even plukken aan de baard van een ander is dan reglementair toegestaan.

Game of Thrones, Kristofer Hivju als: Tormund Giantsbane

De jonge kerel streek vervolgens ostentatief langs zijn eigen baard, om het verschil in lengte te voelen.
‘Ga je scheren of laat je ‘m staan?’ vroeg hij me. De fundamentele vraag die ik keer op keer moet beantwoorden. Zijn rossig wanghaar was amper twee centimeter lang.
‘Baard boven baard,’ grijnsde ik terug. Hij snapte ‘m. Baarddragers onder elkaar, aparte humor…
‘He! Jij lijkt op die ene gast uit Game of Thrones…’ zei de maat van de jonge kerel.
Daar gaan we; ik lijk altijd op een andere rooie, een meer bekende rooie…
‘Nee… je bedoelt die gast uit Vikings…’ zei de jonge kerel.
‘Oja! Hoe heet tie ook weer?’
‘Geen idee…’
Ik heb echt geen idee, we hebben geen netwerkje van mannen met rode baarden… Al schijnt er wel een Facebookpagina te zijn, dus toch een netwerkje…

Vikings, Thorbjorn Harr als: Jarl Borgen

Ik schreeuw.
In één take staat mijn scène er op.
‘Moet het nog een keer?’ vraag ik.
Een baard is ook een ding, een lichaamsdeel, je kan er wat mee. Als je niet rookt, heb je toch iets waar je af en toe je vingers even in kan verstoppen. Je kunt er nadenkend doorheen woelen, gevaarlijk langs strijken met je hand, of je kin naar voren steken waardoor de baard als geheel in volume zwelt… Ik doe wat suggesties, maar de filmcrew vindt het prima zo. Ik moet nog even tekenen voor de afdracht van mijn rechten en klaar…

Alleen, maar met mijn baard blijf ik achter op de brug.