‘Mag ik je iets vragen?’
De puber keek me hoopvol aan. Zijn winterbleke huid was bespikkeld met rode jeugdpuistjes. Een metaalkleurige slotjesbeugel duwde en trok zijn tanden in het gareel.

‘Ja, tuurlijk…’ antwoordde ik.
Het was één van de eerste zonnige dagen van het jaar. Ik liep over de Wittevrouwenstraat richting de Voorstraat om via de zon wat vitamine D te verzamelen. De winter maakt me altijd wat lusteloos. De jongen hield me staande juist toen ik de Drift wilde oversteken.

‘Kan je voor mij in de coffeeshop naar binnen gaan?’ vroeg hij.
Met zijn hand friemelde hij wat in de jaszak van zijn zwart leren jack. Haast onzichtbaar zo snel streek hij even met zijn tong langs zijn lippen. Zijn sluik blonde haar had hij met gel strak achterover gekamd. Hij had een fiets in zijn hand en een rugzak van Eastpack op zijn rug.

‘…’ zweeg ik.
Op zijn leeftijd zat ik rond dit uur altijd op het hekje van het schoolplein, met Robbert-Jan. Ook met zo’n zwart leren jas en een Eastpack tussen onze voeten. Ik draaide de tip, fabriceerde van drie normale vloeitjes een lange vloei, Robbert-Jan verkruimelde een gewone sigaret en strooide wat spul van zijn thuis gekweekte toppen over het geheel. Ik draaide, hij rookte.

‘…’ wachtte de puber mijn reactie af.
Hij keek slaperig uit zijn ogen. Zijn bioritme bevond zich nog in die heerlijke pubertijdzone waarbij de dag om twaalf uur ’s middags begon.

‘Wat wil je hebben?’ vroeg ik.
De ietwat slome oogopslag van de jongen, opende eerst verrast door mijn antwoord en kreeg toen een sluwe uitdrukking.

‘Een cola…’ sprak hij veelbetekenend.
Aan de overkant van de straat zag ik nog een middelbare scholier staan. Vergelijkbaar puberuniform, ook een fiets aan zijn hand. Zijn maatje. Robbert-Jan heb ik na onze jaren op dat schoolpleinhekje nooit meer gezien. “Een cola,” hûh hûh…

‘Nee, sorry, dat kan ik niet voor je doen.’
Ik stak mijn hand op naar de jongens en liep door, de Voorstraat in, voorbij de City bioscoop, langs de coffeeshop, richting Neude. Een heerlijk zonnetje scheen deze middag in mijn gezicht. Eindelijk de broodnodige vitamine D.