Een warmbloedige straatcultuur vloeit latent door de aderen van de Nederlander. Echt! De ware volksaard bewijst zich elk jaar aan het eind van de winter: Met opgerolde mouwen, met Ray Ban op de neus en chique drankjes kondigen we bij de eerste warme zonnestralen vanaf een terras Martin Bril’s Rokjesdag af. Alsof een natuurfenomeen zich laat sommeren…

Ik liep op Tweede Paasdag door mul zand over de smalle zeereep op zoek naar een geschikt terras voor mijn offerrite, in blijde verwachting van een aanstaande lente. De strandtent op dit Noordwijkse strand was geen kierend schamel bouwsel, dat elk voorjaar opnieuw op het stuifzand wordt opgebouwd; nee, een waar houtenpaleis, met vrolijke torentjes in pasteltinten doemde op achter het lage duin.

Het hippe volk zat amechtig op het trendy strandmeubilair achter de zomerdrankjes: Rosé, Prosecco en Spritz. Allemaal heel erg seizoen 2012, of zelfs van nog eerder. Wat zou het modieuze drankje van 2013 worden?

Ik vond een geschikte tafel met stoel. De koude wind uit het noordoosten werd gebroken, door zon, zee, zand verweerde houten wanden van de strandtent. Het kon net. Het kwik kroop op deze plek – uit de wind en in de zon – op tot net 8, – misschien heel even – 9 graden… Bóven nul, dat wel! En dat was al heel wat, na deze winter met maandelijks supplement.

Aan de tafel naast me zat een Duitse vrouw met obesitas en een iPhone. Er was geen plek op de beschermhoes van haar telefoon onbezet met plastic stras steentjes. Al haar aandacht was gericht op de wereld in haar kostbare apparaat. Ook haar dochter, in alles een kopie van haar moeder. Alleen turen in en aaien over het scherm: Swipe away door de wondere wereld van facebookberichten.

De man van dit gezin keek eenzaam om zich heen. Hij was niet zo ‘in touch’ met de moderne communicatietechniek. Hij had gouden ringen om zijn worstenvingers en twee honden aan een met ‘spikes’ afgezette riem. Bulterriërs, geen pitbulls, maar vervaarlijk genoeg om de lente aanbiddende mens te intimideren en het ‘dogswipen’ te beletten. Af en toe communiceerde de man een rukje aan de riem zodat de beesten wisten wie de baas was; hij hield de lijnen kortaf.

Ik bestelde een kop cappuccino en draaide mijn gezicht naar de zon. Het terras vol kleumende Nederlanders en swipende Duitsers hield stug vol. De hint van zout op mijn lippen ging ik nu snel proeven. De wind blies mijn haren al tot een wanordelijke pruik. Maar bovenal: Straks, als ik al lang weer thuis was, dan is er die gloeiend zinderende ‘afterparty’ op mijn huid die we bij ons thuis: ‘de zon in je gezicht’ noemen, maar die anno 2013 vast ‘sunswipe’ gaat heten. De lente is begonnen!