Uitgestorven als een woestijnstadje in het Wilde Westen lagen de straten van het Zoetermeerse Stadshart te wachten op een incident, op een shoot out die de rust van deze slaapstad kon verstoren. Of op kerkklokken die de kerkgangers zouden wekken en de zondagsdienst inluidde. Slechts een witte plastic zak woei onverwacht een meter de lucht in op een zacht briesje, om twintig meter verderop weer tegen de grond te dwarrelen.

Ik kuierde op deze zondagochtend door het gesloten centrum van een provinciestadje. Mijn voetstappen klonken onheilspellend hol tussen de stille vier laags bebouwing, alsof ik door een drooggevallen canyon liep. De rolluiken van de winkels waren dicht, als oogleden die gesloten zijn. Gesloten winkels die regelmatig werden afgewisseld met etalages die een diepe kale betonruimte showden; winkels in verbouwing, of leegstand.

Er was op dit vroege uur één terras open. Een kleine uitspanning aan een driesprong in de shopping canyon: ‘Brasserie Napoleon’. Onder een kolossale parasol stonden een stuk of tien tafeltjes met stoelen. Geen bistrotafeltjes zoals je bij een ‘brasserie’ zou verwachten, maar gewoon Hollandsch degelijk terrasmeubilair. Ik zeeg neer aan één van de tafeltjes en bestelde een cappuccino.

Het ventilatiesysteem van de brasserie verloeide de zondagsrust naar het verleden. Door de holle winkelstraat sjokte een eenzame hardloper. Fluorescerend geel en blauw met professioneel ogend zwart, zijn outfit en gear zagen er kostbaar uit. Het uniform van de sportman verhulde nauwelijks het welvaartsvet dat hij met hardlopen hoopte te verbranden.

Twee tafeltjes verderop zat een club verdwaalde Spanjaarden. Reizigers die de verkeerde afslag hadden genomen, gestrand in een Vinex stadscentrum… Achter me klaagde een bejaarde vrouw tegen haar bejaarde zoon over het bejaardenhuis waar ze woonde: ‘Er is ’s nachts niets te beleven, allemaal halve dooie, er gebeurt nooit eens iets leuks, iets geks, iets onverwachts…’ Ze wilde er weg, maar haar bejaarde zoon wist ook niet waarheen dan wel.

Door de stadcentrum canyon flaneerde een Slavisch ogend jong meisje met een lelijke oudere man. Zij liep met haar handen in haar zakken, hij had zijn hand in de kontzak van haar strakke spijkerbroek gestoken. Weer een dikke hardloper. Verontrustend veel obese hardlopers in Zoetermeer. Een jong stel slenterde doelloos langs de nog dichte rolluiken. Het meisje droeg een T-shirt met de tekst: ‘I’d rather be shopping’

Alsof het afgesproken was werden de rolluiken tegelijk opgehesen. De ‘shop out’ kon beginnen in deze VVD slaapstad: Shoppen op zondag, maar wel klokslag nadat het christelijke twaalf uur heeft geslagen. Het begon te regenen.