De jonge man begon meteen met een verbouwing; een reorganisatie van de ruimte. Nee, daarvoor vroeg hij het eerst nog retorisch – en meer voor de vorm – aan de andere gasten: of die lege stoel ook een lege plek was. Na het beleefde en bevestigende antwoord van de omzittenden kon hij aan de slag met zijn kleine verbouwing van het terras.

De rotan stoelen schoof hij opzij. Hij verplaatste de lege glazen van de vorige bezoeker naar een tafeltje naast het zijne. En tot slot zette hij zijn – nu lege – bistrotafeltje meer aan de zijkant tegen datzelfde buurtafeltje waar de glazen naartoe waren verhuisd. De twee jonge vrouwen aan dat tafeltje keken verbouwereerd naar de lege glazen invasie. De jonge man trok een verontschuldigende glimlach. Hij creëerde ruimte. De andere gasten glimlachte meelevend, de beide jonge vrouwen leken hem zelfs schattig te vinden.

Heel voorzichtig manoeuvreerde de jonge man een buggy in de nieuwe leegte tussen de tafels en stoelen. Vervolgens ging hij recht tegenover de kinderwagen zitten. Een jonge vader. Met kind. Het was zijn koffiedag.

Een serveerster zette een grote cappuccino en een bordje met brood, geitenkaas en salade met pijnboompitten voor hem neer: ‘Zoals gewoonlijk! Eet smakelijk!’ zei ze. Ze knikte hem vriendelijk toe.
‘Dank je,’ glimlachte de jonge vader.
De twee jonge vrouwen aan het naburige tafeltje sloegen kreetjes als: ‘Aaah…,’ ‘wat een poepie’ en ‘lief…’
Het was onduidelijk of dat de jonge vader of zijn kroost betrof.

Rustig knabbelde hij aan zijn broodje geitenkaas. Nu en dan sippend aan zijn reuzen kop cappuccino. Om de paar seconden zwiepte zijn blik de buggy in, hing deze pappa even zijn hoofd voor het gezichtje van de baby. Telkens veranderde zijn gelaatsuitdrukking subtiel. Hij observeerde. Memoriseerde. Ontdekte. Dit was zijn kind. Hij herkende en spiegelde. Hij checkte of alles goed ging, en gaf daarmee ook het non-verbale signaal af: Geen zorgen, ik ben er, ik ben hier, vlak bij jou.

In een geruststellend ritme bewoog het dekentje over de baby op en neer. Zijn helder blauwe ogen stonden wijd open. Ogen die rustig heen en weer wiegden, die reageerden op elke beweging in een straal van één meter. Ogen die telkens fixeerden op het hoofd van de jonge vader, elke keer dat hij zijn gezicht voor de buggy liet zien.

‘Pas op!’ riep hij waakzaam: Een voorbijganger wilde het terras passeren en liep daarbij bijna tegen de kinderwagen aan. De jonge vader zag het mogelijke gevaar al voordat het gevaarlijk werd. Hij verstelde de positie van de kinderwagen ook telkens, want de zon bewoog langs de hemel en wilde zo graag in het gezicht van deze baby schijnen, maar dat mocht niet van deze waakzame pappa.

Na een half uur stond de jonge vader op, legde geld op het tafeltje en reed de buggy soepel het terras af. De twee jonge vrouwen keken zijn lange gestalte na. Midden in het terras bleef een lege ruimte achter.